Lo rainard [rainald] e lo lop

« Lo rainard e lo lop, un jorn, decidèron d’anar trabalhar un camp ensemble. Partiguèron de bon matin, mès diguèron : ”Cal prene quicom per manjar.”
Prenguèron una topinada de mèl.
Solament lo rainard, dins un moment, se metèt a faire : “Ò !, ten la femna m’apèla, ie me cal anar.”
Solament, anèt pas véser la femna, anèt a la topina e ne mangèt una brava galetada.
Après tornèt trabalhar.
Al cap d’un autre moment, tornèt faire : “Ò !, ten... encara la femna que m’apèla. De que vòl uòi enfin ? De qué se passa ?”
E tornèt a la topina e ne’n daissèt pas gaire.
Alara diguèt : “E ben òc mès ara cossí bò trobarà aquò, cossí bò reçauprà ? Me caldriá avere una idèia. Ten, vau remplir la topina de tèrra e, dessús, i espandirái aquí un bricon lo mèl que demòra e ie se tromparà surament.”
E o faguèt.
E après quand soguèt miègjorn :
“A... Ten… Es ora d’anar dinnar.
– E ben anem-ie.”
Partiguèron.
Solament, lo lop pus degordit, pus lèste, o benlèu bò fasiá exprès, arriba lo prumièr.
Fiquèt una brava gafada, soguèt pas que de tèrra.
”A !, siás tu que m’as fach aquela farça. E ben espèra que te vòli manjar !”
Solament l’autre o sabiá e l’esperèt pas venir.
Se’n anèt als quatre, tant que posquèt, e devas sa cava.
E solament lo lop l’atrapèt per una pata en arribant :
“E aqueste còp te tèni !
– Ò, ò, me tènes pas, tènes una racina.”
Alara ie donèt l’ample. E quand li agèt donat l’ample, ie diguèt :
“E ben ara soi dedins, vèni me quèrre !…” »